Rozdział pierwszy

"Nigdzie nie jesteśmy bardziej samotni, niż leżąc w łóżku, z naszymi tajemnicami i wewnętrznym głosem, którym żegnamy bądź przeklinamy mijający dzień" Jonathan Carroll

Biała ściana. Jeden punkt. Komórka wskazywała godzinę czwartą siedem. Czy siódemka nie powinna być szczęśliwą liczbą? Brunetka obróciła się na lewy bok. Tym razem biurko. Myśli w jej głowie wirowały. Niepokój. Strach przed nieznanym jutrem. Czuła gorąco, chociaż w ogóle nie była przykryta kocem. Powoli zamykała oczy, tak jakby bała się, że gwałtowne opuszczenie powiek sprawi, iż już nigdy ich nie otworzy.

Czarna, jak smoła, sukienka opinała się na lekko zaokrąglonych biodrach dziewczyny. Brunetka ostatni raz przeczesała włosy palcami. Nie musiała jakoś specjalnie się wysilać, by wyglądały ładnie. Kilka zgrabnych ruchów prostownicą i efekt był zadowalający. Brązowooka założyła na nogi swoje nowe oraz niewygodne, czarne buty. Upiła ostatni łyk gorzkiej kawy i wyszła z domu z, przewieszoną przez ramię, torebką.

Idąc chodnikiem, przyglądała się równo ustawionym samochodom przy bloku, w którym mieszkała. Słońce delikatnie muskało jej perłowe policzki, na których bardzo rzadko występował rumieniec. Nienawidziła się opalać. Jej ulubioną porą roku była jesień, która właśnie się zbliżała. Kochała chodzić na spacery nad Wisłę, patrzeć na kolorowe korony drzew, gdzie niekiedy chowały się wiewiórki. Uwielbiała wdychać opary silników samochodowych. To był jej świat. Jej mały Kraków.

Budynek szkoły był koloru szarego. Niezbyt duży, z małymi, białymi okami. Dookoła, jeszcze, panowała zieleń. Czuć było słodki zapach, przekwitających kwiatów. Teren szkoły obejmował boisko do piłki nożnej, siatkowej oraz duży ogród z drzewami. W upalne dni, na przerwach, można było wychodzić na zewnątrz, by usiąść na ławce, porozmawiać ze znajomymi na świeżym powietrzu.

Brunetka stanęła przed wielkimi, szklanymi drzwiami, które prowadziły do korytarza i szatni w szkole. Nieprędko je  otworzyła. Myślami była zupełnie gdzieindziej. Po kolei odtwarzała w głowie wspomnienia z pierwszej klasy. Nie chciała wracać do tej szkoły. Miała plan, by się przepisać, ale jej matka dobitnie powiedziała: „NIE”. Dziewczyna nie była z tego powodu zadowolona, jednak wiedziała, że w tej sprawie nie wygra.

Dopiero po kilku chwilach pchnęła drzwi. Grzecznie ukłoniła się pani woźnej i rzuciła krótkie, ale sympatyczne „dzień dobry”. Pani Bożena uśmiechnęła się. Brązowooka lubiła ją. Była to kobieta wysoka, szczupła. Nie wyróżniała się spośród tłumu. Była spokojną, ułożoną kobietą, z którą dało się porozmawiać na każdy temat. Gdy, brunetka, chciała się uwolnić od lekcji matematyki zawsze mogła na nią liczyć. To bardziej pracownicy tegoż liceum niż uczniowie, trzymali ją w tej szkole. Dużo czasu, brązowooka, spędzała na rozmowach ze swoim wychowawcą, co nie umknęło uwadze innych uczniów. Dziewczyna darzyła go sympatią, niczym więcej.

Weszła po schodach na drugie piętro. Ujrzała przed sobą drzwi, oznaczone numerkiem „jedenaście”. Delikatnie zapukała. Cichy głos odpowiedział: „proszę”. Nacisnęła klamkę i zobaczyła, tak dobrze znaną jej, szaro-niebieską salę informatyczną. Nauczyciel uśmiechnął się, wstając. Miał na sobie czarna spodnie, zieloną koszulkę oraz czarne trampki, z którymi prawie nigdy się nie rozstawał.

- Jak zwykle pierwsza – rzekł z przekąsem i wyciągnął do brunetki rękę. Ta uścisnęła ją mocno, zdecydowanie. – Jak wakacje, młoda? – mruknął, opierając się o ścianę koło tablicy.

- Jakoś szybko zleciały, panie profesorze. – Dziewczyna nie była mu dłużna. Dokładnie wiedziała, że nie lubił, gdy oficjalnie się do niego zwracano. Brązowooka teatralnie się uśmiechnęła. – A co u pana?  Odpoczął pan?

- Myślę, że tak. Warto było pojechać do Chorwacji – odpowiedział, pocierając palcem brodę – to był jego nawyk. Nagle oboje usłyszeli pukanie. Dziewczyna, nie chcąc wywołać kolejnych plotek, usiadła na swoje miejsce. Pan Krzysztof wezwał uczniów do Sali, ukradkiem posyłając uśmiech do brązowookiej.

Brunetka czekała na Julię, swoją koleżankę z ławki, ale ta od dłuższego czasu  się nie pojawiała. Dziewczyna pomyślała, że wyśle do niej wiadomość, kiedy do Sali, z wielkim hukiem, wpadła Julia.

- Dobry, panie Krzysztofie. Autobus mi uciekł. – Uśmiechnęła się uroczo i pomachała do brunetki. Nauczyciel nijak skomentował to zachowanie. Pokręcił tylko głową. Julia miała upięte, w koński kucyk, blond włosy. Jej szczupłą talię opinała – zdaniem pani dyrektor – za krótka sukienka. Przez głowę przewieszone miała perełki, a donośny stukot obcasów, rozbrzmiewał po całej Sali. Jej niebieskie oczy błyszczały w świetle dzisiejszego dnia.

Brązowooka wywróciła oczami na to jej „wielkie wejście”. Julia zawsze taka była – lubiła zwracać na siebie uwagę.

- Cześć. Ty jak zwykle pierwsza – szepnęła.

- Gdzieś to już słyszałam – odparła brunetka, szturchając koleżankę łokciem w bok. Obie, nie wiedząc czemu, zaczęły się głośno śmiać, co wywołało lekkie zdziwienie wśród uczniów. Brązowooka tylko popatrzyła na klasę i znów wybuchła śmiechem – nigdy nie przepadała za kolegami ze szkoły. Uważała ich z bandę rozpuszczonych dzieciaków, bez żadnych  większych ambicji oraz planów na przyszłość. Nie lubiła, gdy znajomi chwalili się swoimi nowymi markowymi ubraniami bądź sprzętem elektronicznym. Oni nie znali – i nie chcieli poznać – jej, a ona ich. Tak było lepiej.

Po zapisaniu planu lekcji na tablicy, wychowawca zaczął mówić o zmianach, które zagościły w skromnych progach, zacnego liceum.

- Mam dla was przykrą, albo i nie, informację. Pani Halina Modrzej – nauczycielka języka polskiego odeszła od nas. Postanowiła przejść na wcześniejszą emeryturę oraz wyjechać z kraju. – Po Sali rozeszły się szepty. Jedni lubili panią Halinę, inni jej nienawidzili. Brunetka nie była z nią związana emocjonalnie, uważała, że nie umie uczyć dobrze. – Na jej miejsce szkoła zatrudniła bardzo kompetentnego nauczyciela, z dużym doświadczeniem – pana Roberta Sobóckiego. Powitajcie go serdecznie. – Do Sali wszedł wysoki, przystojny brunet, w ciemnym garniturze. Brunetce serce przestało na chwilę bić.

***

Rozdział pierwszy! Króciutki, ponieważ jest to jakby kontynuacja prologu. Następne będą dłuższe. Czasem wolę, żeby rozdział był krótszy, ponieważ nie dłuży się i nie nudzi. No cóż, oceńcie. Pozdrawiam.