Prolog

„Nauczyłem się kochać tajemniczość. Ona jedna chyba może życie nasze uczynić niezwykłym i cudownym. Najpowszedniejsza rzecz zyskuje urok, gdy się ją zachowuje w tajemnicy.” Oscar Wilde

Szary blok był już mało widoczny w świetle zachodzącego, letniego słońca. Jakaś starsza pani przechadzała się z psem po osiedlu, a dzieci szybko wracały do domu. Szczupła sylwetka, ubrana w czarną sukienkę, poruszała się powoli w stronę bloku. Nie musiała się spieszyć. I tak mało kogo obchodziło czy dziewczyna jest w domu, czy jej nie ma.

Stojąc na klatce schodowej, brunetka wpatrywała się w podświetlony domofon, który czekał na to, by wpisała odpowiedni kod.

- Trzydzieści trzy, siedemdziesiąt dziewięć – powiedziała sama do siebie, nawet nie wiedząc, że to robi. Bilet, który dostała na pamiątkę po spektaklu teatralnym, nagle wypadł jej z rąk. Schyliła się po niego i niedbale wrzuciła do czarnej, zniszczonej już torebki. Nogi dziewczyny leniwie podnosiły się i stopami szurały po schodkach prowadzących pod drzwi jej mieszkania. Była godzina dwudziesta dwadzieścia. Ostatnie dni wakacji dobiegały końca.

- Już jestem – rzuciła na powitanie do domowników. W korytarzu czekała już na nią matka. Była ubrana w zwykły, wyciągnięty sweter i swoje ulubione czarne spodnie. Nie wyglądała za dobrze.

- Musimy porozmawiać – powiedziała do dziewczyny. Po mimice twarzy, widać było, że coś ją niepokoi. – Dlaczego w twoich rzeczach znalazłam strzykawkę? – Brązowooka zamarła. Serce na moment przestało bić. Poczuła narastający strach. W jej oczach widać było panikę tak wielką, że nie wiedziała, co ma powiedzieć, chociaż zawsze umiała radzić sobie w sytuacjach, które wymagały opanowania. Zakręciło jej się w głowie, dlatego oparła swoje ciało o brązową ścianę korytarza, by nie upaść.

- Grzebałaś w moich rzeczach? – odparła brunetka z wyraźnym zdenerwowaniem w głosie. – Jak mogłaś?!

- Skąd w twoich rzeczach znalazła się strzykawka?

- Nie jest moja. – Dziewczyna powiedziała to szeptem, lecz stanowczo. Jej głos drżał i słyszała to bardzo wyraźnie. – Zresztą, to nie jest twoja sprawa i tym bardziej nie twój problem – dodała po krótkiej chwili, od razu żałując, że wypowiedziała te słowa na głos.

- Słucham? – Zapytała rodzicielka ze zdziwieniem w oczach. – Nie mój problem? Nie moja sprawa? Do cholery, jestem twoją matką! Od dziecka dostajesz to, co chcesz. Nigdy niczego ci nie żałowałam. Nigdy. Tak się odwdzięczasz?! Nie masz prawa tak się do mnie odzywać. – Mama dziewczyny opuściła głowę, ale po chwili znów ją podniosła.

- Ciągle pracujesz, nigdy cię nie ma. Nie masz czasu, by ze mną porozmawiać. Nawet jeżeli chciałabym ci coś powiedzieć, to i tak bym tego nie zrobiła, bo ty jak zwykle mnie nie słuchasz! Zajmujesz się tylko własnymi sprawami, a mnie masz w dupie. Ot, cała prawda. Boli, tak? Nawet nie wiesz, jak bardzo jest mi przykro, kiedy mam jakiś problem, a jedyną osobą, z którą mogę porozmawiać jest cholerna pustka! – Gorące łzy spływały brązowookiej po perłowych policzkach. – Na pewno teraz też mi nie wierzysz, bo jak mogłabyś zaufać swojej córce... – Brunetka chwyciła torebkę, klucze i wybiegła z mieszkania, trzaskając drzwiami. Przez moment, dosłownie przez ułamek sekundy myślała, że matka za nią wybiegnie, przeprosi, powie, że zawsze w nią wierzyła i znów będzie tak jak dawniej. Nic takiego się jednak nie wydarzyło…

Dziewczyna szła prosto przed siebie. W głowie wciąż huczały jej własne słowa: „Boli, tak? Nawet nie wiesz, jak bardzo jest mi przykro, kiedy mam jakiś problem, a jedyną osobą, z którą mogę porozmawiać jest cholerna pustka!”. Nie mogła uwierzyć, że odważyła się powiedzieć to wszystko mamie. Nigdy by nie przypuszczała, że może w końcu wyrazić własną opinię, wygarnąć wszystko, co leży jej na sercu. A jednak, udało się. Myśli wirowały wokół niej. Nawet nie zauważyła, jak weszła na ulicę pod jadący samochód.

Kierowca zauważył szczupłą sylwetkę na drodze i zaczął hamować. To była tylko chwila. Błysk świateł. Pisk opon. Brunetka nie wiedziała, co się dzieje. Leżała na masce ciemnopomarańczowego auta. Próbowała wstać, jednak wszystkie siły, które miała, nagle ją opuściły. Mało widziała – blask latarni bardzo ją oślepiał. Zasłoniła oczy ręką. Pomyślała, że bezpieczniej będzie się nie ruszać. Mężczyzna wyszedł z samochodu kręcąc głową. Po minie na jego twarzy, widać było, że prawdopodobnie uderzył nią o kierownicę. Po skroni spływała cieniutka stróżka krwi.

- Nic pani nie jest? – Zapytał wysoki brunet. W jego oczach można było dostrzec przerażenie. Sprawdził czy coś nie jedzie znad przeciwka i podszedł bliżej do dziewczyny. Przyjrzał jej się uważnie, ale nie dostrzegł poważniejszych uszkodzeń ciała oprócz kilku zadrapań. – Może pomogę wstać?

- Nie, nic mi nie jest. Chyba. Przepraszam. – Odpowiedziała dziewczyna, podnosząc głowę. – Ale pan krwawi…

- To nic. Naprawdę. – Brunet lekko się uśmiechnął. – Proszę zaczekać, muszę wezwać pogotowie.

- Nie! Nie, nie, nie. Pójdę już. – Dziewczyna wstała z maski samochodu i niespodziewanie zaczęła biec. Kręciło jej się w głowie. Miała wrażenie, że zaraz zemdleje albo zwymiotuje lub jedno i drugie na raz.

Mężczyzna stał zdziwiony na środku ulicy. Przyglądał się przez chwilę uciekającej, młodej dziewczynie, jednak po chwili zniknęła w mroku. Brunet podszedł do samochodu, obejrzał go dokładnie. Nie było widać śladu wypadku. Nie bardzo wiedział, co przed momentem miało miejsce. Wsiadł do auta i odjechał.

Brunetka siedziała na ławce z pochyloną do przodu głową. Nie wiedziała czy zwymiotuje, wolała jednak przygotować się na wszelkie możliwości.

Gdy zawroty głowy oraz mdłości ustąpiły, wyciągnęła ze swojej torebki paczkę czerwonych Marlboro i wsunęła sobie jeden do kącika ust. Zapaliła go swoją starą, ulubioną zapalniczką. Delektowała się dymem papierosowym wydobywającym się z jej ust. Niedługo po tym ruszyła mało oświetloną ścieżką w stronę bloku, w którym mieszkała wraz z rodziną.

***  

Oto prolog. Co o nim myślę? W sumie to już nie wiem, napisałam go bardzo dawno temu. Myślę, że nie jest on taki zły. W sumie nie dowiadujemy się tutaj niczego szczególnego. Akcja zacznie rozwijać się dopiero w pierwszym rozdziale, ale staram się, by nie wszystko było powiedziane od razu. Dlaczego czasem może być nudno, sztucznie, ale nic na to nie poradzę. Bardzo proszę o konstruktywną krytykę.